GFAGM ฉันกลัวแล้ว!

GFAGM

(ฉันกลัวแล้ว!)

ผีป่วนเพื่อนซี้                    

โดย : ปรางค์แก้ว & JT_PRAY

__________________________________________________________________________________

          เสียงนาฬิกาปลุกคำรามดังลั่นราวกับโลกกำลังจะแตก หญิงสาวผิวสีขาวผ่องวัย 15 ปี ตะปบนาฬิกาเพื่อหยุดการปลุก ลุกขึ้นนั่งแล้วบิดขี้เกียจช้าๆ อ้าปากหาวกว้างเผยเขี้ยวคมๆที่พ่อแม่ให้มา

          เธอพูดจาพึมพำไม่ได้ภาษาแล้วลุกขึ้นมาอาบน้ำแปรงฟัน ชุดนักเรียนถูกสวมอย่างเป็นระเบียบ หัวเข็มขัดของเธอเป็นสีทองแกะสลักเป็นรูปมังกร ผิดจากนักเรียนคนอื่นๆทั่วไปที่หัวเข็มขัดเป็นสีเงินธรรมดาและไม่มีลวดลายอะไร

          เธอหวีผมและมัดหางม้าเอาไว้ หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกนอกบ้าน ขณะที่เธอกำลังล็อคประตูบ้าน เธอก็ท่องคาถาสำหรับใช้เวลาล็อคประตูบ้านอย่างที่ทำทุกวัน และเดินไปโรงเรียน

          “ก๊า!” เสียงแหบๆของเด็กดังขึ้นด้านหลัง ปรากฏเด็กชายเนื้อตัวมอมแมมผมยาวรุงรังวิ่งตามเธอมา

          “ว่าไง.. ไอ้เด็กเหลือขอ” เธออุ้มเขาขึ้นมากอด “อยากไปโรงเรียนด้วยหรอ?”

          เด็กชายคนนั้นซบใบหน้ากับอกของเธออย่างสบายใจ หญิงสาวจึงลูบหัวเขาเบาๆแล้วพาเขาไปโรงเรียนด้วย

          “ไอ้หยาๆ” อาหมวยวัยประมาณ 18 ปี วิ่งเข้ามาโบกมือ “ว่าไงอามัญ ให้อั๊วไปส่งมั้ย จักรยานอั๊วเพิ่งซ่อมเสร็จแน่ะ”

          หญิงสาวคนนั้น ‘มัญชรี’ พยักหน้าด้วยรอยยิ้มขรึมๆ “ขอบคุณค่ะ”

          มัญชรีนั่งซ้อนท้ายจักรยานแบบสะพายข้าง มือขวาโอบเอวอาหมวยคนนั้นเอาไว้ ส่วนมือซ้ายเธอกอดกระเป๋าไว้แน่น เด็กที่เธอเรียกเขาว่า ‘ไอ้เด็กเหลือขอ’ เกาะอยู่ที่คอของเธอ และกำลังเคี้ยวเสื้อนักเรียนของเธอด้วย

          เช้านี้อากาศดี ลมโกรกมาที่ใบหน้าของมัธชรีเบาๆ ทำให้ลูกผมของเธอพลิ้วไปตามแรงลม ถ้าไม่นับรอยแถบสีดำที่ใบหน้าของเธอ ก็นับได้ว่าเธอเป็นคนที่สวยมากๆอยู่คนหนึ่ง

          เมื่อถึงหน้าร้านขายข้าวแกง อาหมวยคนนั้นก็หยุดจักรยาน และมัญชรีก็เดินลงไปซื้ออาหารมื้อเช้าพร้อมกับเด็กเหลือขอที่ปีนลงไปเกาะที่เอวของเธอ ระหว่างที่เธอกำลังรอให้แม่ค้าตักแกงให้ ชายแก่คนหนึ่ง ไว้หนวดเครายาวเฟิ้ม อายุราวๆ 60 ปี คนหนึ่งก็บังเอิญเดินผ่านมาพอดี จึงเดินเข้าไปสะกิดที่ไหล่ของเธอเบาๆ

          “หนู หนูมีแฟนรึยัง?” ชายแก่ถามด้วยน้ำเสียงของคุณปู่คนหนึ่งที่ยังสุขภาพดี

          มัญชรีมองสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างสำรวจ เมื่อเห็นว่าท่าทางไม่ใช่ผู้ร้ายอะไรก็คุยกับเขา “ไม่มีใครกล้ายุ่งกับหนูหรอกค่ะ..” แล้วเธอก็แสยะยิ้มและกล่าวด้วยเสียงที่เยียบเย็น “ลุงจะลองหรอคะ..?”

          เสียงที่ชวนผวาทำให้เขากลืนน้ำลายเอื๊อก แต่เขาก็ส่ายหน้าแล้วกระแอม “หนู.. ไปทำแท้งมารึเปล่า”

          คำพูดนี้ทำให้มัญชรีอึ้งไปพักหนึ่ง ‘.......ฮะ?’

          พอชายแก่เห็นเธออึ้ง ก็พูดฉอดๆทันที “อาจารย์เห็นวิญญาณเด็กเกาะเอวหนูคนหนึ่ง เป็นเด็กผู้ชาย ขอบตาคล้ำ สภาพร่างกายผ่ายผอม หนูรู้ตัวของหนูดี ว่าไปทำร้ายเค้าอย่างไร..”

มัญชรีหันไปประสานสายตากับเด็กเหลือขอที่กำลังเคี้ยวชุดนักเรียนของเธอแวบหนึ่ง แล้วหันไปฟังชายแก่คนนั้นต่อ

“เขาเป็นเด็กน้อยบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา ยังไม่ทันมีลมหายใจ หนูก็ไปทำร้ายเขาแล้ว ดูเหมือนหนูจะไม่ได้ทำบุญให้เขาเลยนะ” ชายแก่ยังพูดต่อเจื้อยแจ้วอีกยาว

          มัญชรีก้มมองนาฬิกาแล้วเงยหน้าขึ้นมา “สายแล้ว.. ไว้โอกาสหน้า จะมาอยู่คุยด้วยใหม่นะคะ”

          เขาอ้าปากค้าง ไม่เคยมีใครแสดงกริยาแบบนี้กับเขามาก่อน “หนู นี่อาจารย์กำลังสอนหนูอยู่นะ”

          มัญชรีส่งเงินให้แม่ค้า และรับอาหารมา “หนูมีธุระน่ะค่ะ..” แล้วเธอก็เดินออกไปจากร้านด้วยคำพูดทิ้งท้าย “หนูมาที่นี่ทุกวัน ไว้วันหน้า จะมาฟังต่อนะคะ..”

          ในขณะที่มัญชรีขึ้นซ้อนท้ายสะพายข้างจักรยาน อาหมวยก็กล่าวขึ้น “ยิ้มแบบนั้น มีอะไรรึเปล่า?”

          มัญชรีหัวเราะหึหึแล้วส่ายหน้า “อย่าไปใส่ใจเลยค่ะ..  รีบไปโรงเรียนดีกว่า..” เธอหันไปมองชายแก่ที่เดินออกมาหน้าร้านเหมือนต้องการจะต่อว่าเธอ

          มัญชรีโบกมือให้เขาเบาๆ แล้วหันกลับมา “....เพราะเสียเวลากับมือสมัครเล่นมามากพอแล้ว”